Η ερώτηση «Ποια είναι η αναγκαιότητα της δημιουργίας Θεατρικού Ομίλου στο Δήμο μας», συμπίπτει με την ερώτηση «Ποια είναι η αναγκαιότητα στη...
Η ερώτηση «Ποια είναι η αναγκαιότητα της δημιουργίας Θεατρικού Ομίλου στο Δήμο μας», συμπίπτει με την ερώτηση «Ποια είναι η αναγκαιότητα στη ζωή μας όλων αυτών που μας ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα ζωντανά πλάσματα». Είναι σαν να αναρωτιόμαστε γιατί χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω από τροφή για να ζήσουμε. Γιατί να θέλουμε να συλλάβουμε το αόρατο αυτού του κόσμου. Γιατί να επιθυμούμε την ομορφιά. Με δυο λόγια, γιατί να χρειαζόμαστε την τέχνη και απ’ όλες τις τέχνες, το θέατρο.
Δεν θα αναλύσω εδώ τη σημασία της ψυχικής λύτρωσης, της φυγής από την καθημερινότητα, της δυνατότητας απαλλαγής από τις βιοτικές μέριμνες. Θα μείνω μόνο στο ότι το θέατρο είναι πάνω απ’ όλα ψυχαγωγία, η οποία μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στις ζωές των ανθρώπων. Όχι μόνο γιατί αναπτύσσει τη φαντασία και την αισθητική. Όχι μόνο γιατί διεγείρει τη δημιουργικότητα και καλλιεργεί τη σκέψη και του συμμετέχοντα και του θεατή. Αλλά κυρίως γιατί στρέφοντας τη ματιά προς τα μέσα, προάγει την αυτοανάλυση, και από την άλλη, κοιτάζοντας προς τα έξω, αναπτύσσει την κοινωνικότητα και τη συντροφικότητα.
Με αφετηρία και προορισμό τον άνθρωπο, από όλες τις τέχνες το θέατρο είναι η κατεξοχήν ανθρωποκεντρική, γιατί μιλάει για τον άνθρωπο, αφού τα θέματά του έχουν ως άξονα τον άνθρωπο και τη ζωή του. Γιατί η δημιουργία του απαιτεί την αυτοπρόσωπη παρουσία, την ψυχοφυσική διαθεσιμότητα και την έντεχνη δραστηριότητα του ανθρώπου – ηθοποιού, και φυσικά γιατί απευθύνεται σε παρόντες ανθρώπους – θεατές.
Σκεφτείτε πόσες λίγες ευκαιρίες μας δίνονται σήμερα για να ερχόμαστε κοντά για κάποιον σημαντικό σκοπό: όπως το να εξερευνήσουμε την ανθρώπινη φύση και τα θέματα που μας απασχολούν. Να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και παράλληλα τον άλλο.
Γιατί το θέατρο είναι πάνω απ’ όλα συντροφική τέχνη. Μια τεράστια επιχείρηση αλληλεγγύης. Εδώ κανείς δεν μπορεί να μπει χωρίς να αφήσει έξω απ’ την πόρτα ένα μεγάλο μέρος της προσωπικότητάς του. Από τη στιγμή που εισδύεις στον κόσμο του, ότι είναι προσωπικό ανήκει στους άλλους και εξαρτάται από τους άλλους. Η σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους που κάνουν θέατρο απαιτεί αυταπάρνηση, καλή θέληση, ειλικρίνεια και οργανωμένη συνεργασία.
Και δε μιλώ μόνο γι’ αυτούς που είναι στο προσκήνιο. Το θέατρο μπορεί να είναι μια αυτόνομη τέχνη, αλλά πολλές φορές χρειάζεται να επιστρατεύσει την αρωγή και άλλων τεχνών. Σκηνικά, κοστούμια, ήχος, μουσική είναι συστατικά στοιχεία που μπορεί να αποτελέσουν μια παράσταση. Έτσι, κάθε ιδιότητα, κάθε δεξιότητα και κάθε ταλέντο είναι χρήσιμα κι ευπρόσδεκτα.
Η οργάνωση σε έναν μικρόκοσμο, σε μια κοινωνία σε μικρογραφία, όπως είναι το θέατρο, όπου ο καθένας είναι υπεύθυνος για το πόστο του και όλοι μαζί για έναν κοινό σκοπό, προετοιμάζει το άτομο να παίξει έναν πιο ενεργό ρόλο στη μεγάλη σκηνή που λέγεται κοινωνία. Να γίνει ένας πιο υπεύθυνος και ενεργός πολίτης. Γιατί καμία μεγάλη κοινωνική αλλαγή δεν μπορεί να επιτευχθεί, αν πρώτα δεν συντελεστεί μια αλλαγή σε ατομικό επίπεδο.
Η σχέση των Ελλήνων με το θέατρο είναι πολύ βαθύτερη απ’ όσο φανταζόμαστε κι έχει τις ρίζες της στη γέννηση του αρχαίου δράματος στην Αθήνα του «Χρυσού Αιώνα». Τη πολύτιμη αυτή κληρονομιά τη φέρουμε στα κύτταρά μας περισσότερο από κάθε άλλο λαό, είτε το αισθανόμαστε είτε όχι. Το θέατρο είναι στο DNA μας. Κι αν από την εποχή του Αισχύλου μέχρι σήμερα πέρασε από χίλια κύματα κι άλλαξε χίλια πρόσωπα, παρόλα αυτά κάτι έχει μείνει αναλλοίωτο: η επιθυμία μας να υποκύπτουμε στη μαγεία ενός άλλου κόσμου που πλάθεται κάθε βράδυ μπροστά στα μάτια μας. Ενός κόσμου που περιέχει και μεταμορφώνει την καθημερινότητά μας.
Κατερίνα Φ. Μπεκύρου
Θεατρολόγος Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια