Του Κώστα Στούπα . 1) Τους τα φάγαμε τα λεφτά πατριώτες… Τους Γερμανούς και τους λοιπούς βόρειους τους εξαπάτησαν οι τράπεζές τους και τα χρ...
Του Κώστα Στούπα.
1) Τους τα φάγαμε τα λεφτά πατριώτες…
Τους Γερμανούς και τους λοιπούς βόρειους τους εξαπάτησαν οι τράπεζές τους και τα χρήματα που αποταμίευαν οι ίδιοι σαν καταθέσεις απευθείας ή μέσω ασφαλιστικών ταμείων, τα δάνεισαν στην Ελλάδα και άλλες χώρες του νότου.
Οι Έλληνες (αλλά και άλλοι) αντί τα δάνεια αυτά με τα πολύ χαμηλά επιτόκια, να τα χρησιμοποιήσουν για την δημιουργία παραγωγικών θέσεων εργασίας σε παραγωγικές επιχειρήσεις, τα δαπάνησαν σε ακριβά αυτοκίνητα, ενίοτε γερμανικά, σε προσλήψεις στο δημόσιο κυρίως μη απαραίτητων, που αφορούσες πελάτες των κομμάτων...
Έτσι δημιουργήσαμε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος και δυο γενιές Ελλήνων να έχουν συνηθίσει πως μισθός είναι κάτι που τον φέρνει ο πελαργός στο τέλος κάθε μήνα, άνευ καμίας υποχρέωσης, ανταπόδοσης και αξιολόγησης.
Αυτά στην Ελλάδα. Σε χώρες όπως η Ισπανία ή η Ιρλανδία το δημόσιο χρέος δεν το δημιούργησε το δημόσιο, αλλά οι τοπικές τράπεζες που χρεοκόπησαν και διασώθηκαν μεταφέροντας τα χρέη στο δημόσιο.
(Ειρήσθω εν παρόδω οι νεοφιλελεύθεροι διατείνονται πως οι τράπεζες και λοιπές επιχειρήσεις πρέπει να αφήνονται να χρεοκοπούν αν κάνουν λάθη. Οι καταθέτες χάνουν τα χρήματά τους ενώ οι κεντρικού σχεδιασμού δεξιοί και αριστεροί πιστεύουν στις κρατικές στηρίξεις και εθνικοποιήσεις...).
Όταν υπάρχει ένα χρέος που είναι αδύνατο να πληρωθεί, αυτός που χάνει είναι αυτός που έχει δανείσει. Δηλαδή, αυτοί που θα χάσουν είναι οι βόρειοι που επέτρεψαν στις τράπεζές τους να δανείζουν ελληνικές τράπεζες για να κερδίζουν μοιράζοντας διακοποδάνεια και στους Παυλόπουλους, Πολύδωρες και Κατσέληδες να αγοράζουν ψήφους με δανεικά του δημοσίου...
Για το συμφέρον τους
Οι Ευρωπαίοι δεν άφησαν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει με μια ανεξέλεγκτη κατάρρευση όχι από εταιρική αλληλεγγύη εντός της Ευρωζώνης, αλλά γιατί μια τέτοια κατάρρευση θα χτύπαγε τις τράπεζές τους, θα δημιουργούσε συνθήκες ντόμινο και ενδεχομένως θα οδηγούσε σε κατάρρευση την ευρωζώνη με ανυπολόγιστα μεγαλύτερες συνέπειες του μοντέλου της διάσωσης που επέλεξαν.
Επέλεξαν δηλ. να αναλάβουν τα ελληνικά χρέη (και λοιπά του νότου κυρίως) διασώζοντας τις ευρωπαϊκές τράπεζες και τα ευρωπαϊκά κράτη στη συνέχεια, αφού εκεί χτυπάνε οι συνέπειες των τραπεζικών χρεοκοπιών. Με απλά λόγια τα χρέη πέρασαν απευθείας στους ευρωπαίους φορολογούμενους.
Με το άλλο μοντέλο το κόστος θα πήγαινε απευθείας στους σημερινούς καταθέτες και όσους θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα τα επόμενα χρόνια. Τώρα και μετά δυο τρεις αναδιαρθρώσεις ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους ύψους περίπου 320 δισ. ευρώ θα μοιραστεί στα επόμενα 50-100 χρόνια στις επόμενες γενιές των ευρωπαίων...
Τα χρέη αυτά από την Ελλάδα θα πληρωθούν του Αγίου Φούφουτου όπως είπε ο Υπουργός Υγείας πρόσφατα σε τηλεοπτική εκπομπή.
Αυτό το ξέρουν και οι Γερμανοί γι’ αυτό όλο μεταθέτουν το χρόνο της αναδιάρθρωσης του χρέους μέχρι να ξεθυμάνουν οι αντιδράσεις στο εκλογικό σώμα.
Φυσικά για να μην αφήσουν την Ελλάδα να καταρρεύσει ανεξέλεγκτα την υποχρέωσαν να ακολουθήσει ένα μνημόνιο που θα εξαλείψει τα δεδομένα που οδήγησαν στην χρεοκοπία του κράτους. Το μνημόνιο το προσάρμοσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις στις ανάγκες τους κυρίως με οριζόντιες περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων. Έτσι λίγα έχουν αλλάξει τα αίτια της ελληνικής χρεοκοπίας και δεν έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για την προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν διαθέτει την ικανότητα να δημιουργήσει ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση και να πείσει την κοινωνία γι’ αυτό.
Στην ουσία το πολιτικό προσωπικό της χώρας μετά τη χρεοκοπία παραμένει το ίδιο με αυτό που ήταν πριν και ευθύνεται για την χρεοκοπία.
Το ψεύτικο δίλλημα μνημόνιο αντιμνημόνιο λειτούργησε σαν ανάχωμα όπου αμφότερες οι πλευρές έκρυψαν τις ευθύνες τους. Κορυφαία αστειότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης αυτής της περιόδου η υπόσχεση πως ένα κόμμα μπορεί με ένα άρθρο και ένα νόμο να επαναφέρει μισθούς και συντάξεις στα προγενέστερα επίπεδα της ευημερίας με δανεικά. Όπου δυο τινά συμβαίνουν: είτε αυτό που το λέει το πιστεύει και δεν ξέρει τι του γίνεται, είτε είναι τόσο αμοραλιστής που ακολουθεί το δόγμα πως όσο μεγαλύτερο είναι ένα ψέμα τόσο πιο εύκολα γίνεται πιστευτό.
Το πρόβλημα της Ελλάδας συναρθρώνεται με το γενικότερο πρόβλημα της δομής του ευρώ αλλά της δημογραφίας της Ευρώπης.
Πολλοί διαπρεπείς οικονομολόγοι και μη υποστηρίζουν πως το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί με τις Κεϋνσιανές συνταγές που εφαρμόστηκαν μετά τον πόλεμο.
Αυτό μοιάζει άτοπο και με μεταφορά συνταγών άλλων εποχών σε εποχές με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Η αναδιανομή εισοδημάτων μέσω του πληθωρισμού λειτούργησε μετά τον πόλεμο σε κοινωνίες χωρίς αποταμιεύσεις και κυρίως σε κοινωνίες που πλειοψηφούσαν οι νέες ηλικίες.
Στο διάστημα ’50-70 οι μπεϊμπι μπούμερς πλειοψηφούσαν και είχαν μπροστά τους πολλά χρόνια εργασίας και μπορούσαν να δανειστούν και να αγοράσουν σπίτια και καταναλωτικά αγαθά.
Ο πληθωρισμός δεν τους έπληττε θανάσιμα τότε, αντιθέτως βοηθούσε. Τώρα αυτοί συνταξιοδοτούνται και ετοιμάζονται να ξοδέψουν με φειδώ αυτά που αποταμίευσαν. Ο πληθωρισμός τώρα τους πλήττει θανάσιμα γιατί τους μειώνει το αποταμίευμα.
Κατά συνέπεια όποιος τους λέει να βγούμε από την κρίση με νομισματική επέκταση είναι σαν να τους «κουρεύει» τις συντάξεις.
Είναι προφανές λοιπόν γιατί η Μέρκελ κερδίζει τις εκλογές με ισχυρές πλειοψηφίες, γιατί εκφράζει ακριβώς την πλειοψηφία μιας δημογραφικά γερασμένης κοινωνίας.
Προτιμούν να διαγράψουν μέρος των χρεών του νότου μέσω επιμήκυνσης και αρνητικών επιτοκίων παρά να πληθωρίσουν το σύνολο των καταθέσεών τους.
Τελικά θα τα κάνουν όλα...
2) Τράπεζες και επιχειρήσεις «ζόμπι»…
Μέχρι σήμερα η κρίση στην Ευρωζώνη και την Ευρώπη είχε σαν κορυφή του παγόβουνου το κρατικό χρέος. Κρατικό χρέος που δημιουργήθηκε είτε από τη χρεοκοπία τραπεζών βλέπε Ιρλανδία, είτε από υπερβολικές κρατικές δαπάνες χωρίς αντίστοιχα έσοδα, βλέπε Ελλάδα.
Η ΕΚΤ όμως πρόσφατα ανακοίνωσε πως θα περάσει από stress test περί τις 128 συστημικές τράπεζες της Ευρωζώνης. Κάτι αντίστοιχο με αυτό που κάνει η Black Rock με τις ελληνικές τράπεζες.
Όσες τράπεζες δεν πληρούν κάποια κριτήρια θα χρειαστεί να ανακεφαλαιωθούν με αυξήσεις κεφαλαίου τις οποίες αν δεν καλύψουν οι μέτοχοι, θα υπάρξει πρόβλημα, ανάλογα με το συνολικό ποσό.
Αν και στην Ελλάδα δεσπόζει το πρόβλημα του δημόσιου χρέους, η κρίση τράβηξε το χαλί από πολλά νοικοκυριά και ιδιωτικές επιχειρήσεις που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν το χρέος τους, στην Ευρώπη εντοπίζεται σημαντικά αυξημένο ιδιωτικό χρέος.
Σε μια πρόσφατη ανάλυση ο Economist γράφει πως Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία είχαν ιδιωτικό χρέος πάνω από 200% του ΑΕΠ πριν την κρίση, όταν οι ΗΠΑ έχουν 175% και η Μεγάλη Βρετανία στο 205% του ΑΕΠ. Το πρόβλημα έγκειται πως στην Ευρώπη κάνουν πολύ λίγα πράγματα για να μειώσουν το χρέος. Ενώ τα νοικοκυριά στις ΗΠΑ έχουν σβήσει ένα σημαντικό μέρος του χρέους που δημιουργήθηκε την περίοδο της ευφορίας στην Ευρώπη δεν υπάρχει σχετική πρόοδος.
Τρεις είναι οι λόγοι κατά το περιοδικό που δυσκολεύουν τη μείωση του χρέους.
α) Η δημοσιονομική λιτότητα στις περιφερειακές χώρες κάνει την μείωση του χρέους δύσκολη.
β) Οι αδύναμες τράπεζες δεν μπορούν να διαγράψουν μη εξυπηρετούμενα δάνεια.
Γ) Το πτωχευτικό δίκαιο στην Ευρώπη είναι φιλικότερο προς τον οφειλέτη σε σχέση με τις ΗΠΑ. Οι χρεοκοπίες επιχειρήσεων στην Ευρώπη είναι πιο αργές και έχουν μεγαλύτερο κόστος. Στην Ιταλία π.χ. διαρκεί περίπου 7 χρόνια.
Από το ιδιωτικό χρέος τα επιχειρηματικά δάνεια αποτελούν σημαντικό «βραχνά» σε Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία όπου σύμφωνα με το ΔΝΤ το 50%, 40% και 30% των επιχειρήσεων έχουν προ φόρων κέρδη μικρότερα από τα τοκοχρεολύσια.
Αυτές οι επιχειρήσεις είναι αδύνατο να επενδύσουν και να αναπτυχθούν. Είναι επιχειρήσεις ζόμπι που η παρουσία τους εμποδίζει την δημιουργική καταστροφή και την αναγέννηση που ακολουθεί.
Υπάρχουν δυο απόψεις για την έξοδο από αυτό το αδιέξοδο.
Η μία είναι η πρόταση που λέει με τον πληθωρισμό του χρέους που προτείνει κυρίως η κεντροαριστερά, μέσω της νομισματικής επέκτασης. Αυτή η στρατηγική θα ανακουφίσει τις οικονομίες προσωρινά, αλλά αποτελεί ερώτημα αν μπορεί να δώσει οριστική απάντηση, καθώς θα αφήσει στη ζωή επιχειρήσεις με παλιές δομές και χαμηλή ανταγωνιστικότητα η παρουσία των οποίων θα εμποδίσει τη εμφάνιση νέων.
Η άλλη είναι η εκκαθάριση των τραπεζικών χαρτοφυλακίων με ώθηση σε χρεοκοπία όσων επιχειρήσεων έχουν προβληματικά δάνεια ή με την εξαγορά και αναδιάρθρωσή τους.
Η Ελλάδα στο θέμα αυτό προηγείται ήδη καθώς μετά την ανακεφαλαίωση ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη η αναδιάρθρωση των χαρτοφυλακίων στεγαστικών και επιχειρηματικών δανείων. Κατά κάποιο τρόπο θα αποτελέσει τον πιλότο αυτού που θα ακολουθήσει στο νότο και εν συνεχεία και στο βορρά της Ευρωζώνης, όπου επίσης υπάρχουν σκελετοί στις ντουλάπες και τον πλέον ευυπόληπτων οικιών...
Του χρόνου τέτοιο καιρό με το πρώτο βήμα τραπεζικής ενοποίησης θα έχουμε ήδη μια πρώτη εικόνα της μεγάλης εκκαθάρισης που ξεκινά στην Ευρώπη.
3) Φόρος στις νεότερες ψηλές γυναίκες…
Ναι, είναι αλήθεια ότι στατιστικά ο φόρος κατοχής στα ακίνητα θα αναγκάσει αρκετούς πλούσιους φοροφυγάδες να πληρώσουν κάποιους φόρους που θα έπρεπε να είχαν πληρώσει παλιότερα. Στατιστικά θα είχε παρόμοιο αποτέλεσμα ένας φόρος για τις σπουδές των παιδιών στο εξωτερικό. Και για την χρήση ιδιωτικών κλινικών. Και για τον γάμο με νεότερες ψηλές γυναίκες. Στατιστικά, πάντα.
4) Ο μέγας κίνδυνος από την ομάδα των διαπλεκομένων...
Θα παρατηρήσατε ότι η διαβούλευση για τον ενιαίο φόρο ακινήτων ήταν μαϊμού διαβούλευση...
Τα σχόλια είναι ανύπαρκτα ή μη δημοσιοποιούμενα... πράγμα εκτός των κανόνων της διαβούλευσης. Ούτε καν ο αριθμός των σχολίων δημοσιοποιήθηκε... Επιπλέον, ορίστηκε ημερομηνία λήξης της διαβούλευσης η σημερινή 30η Οκτωβρίου του 2013 ενώ τις προηγούμενες μέρες ο υποτιθέμενος administrator είχε “κατεβάσει τα ρολά” αν δεν είχε πάει και τετραήμερη εκδρομούλα να ξεσκάσει το παλληκάρι..
5) Σαμαρά πρόσεχε...
Σχόλιο υψηλότατου στελέχους του Υπουργείου Οικονομικών στις αρχές του καλοκαιριού σε οικογενειακή συζήτηση για τους φόρους στα ακίνητα: Αναμένουμε/ελπίζουμε σε 80% πληρωμή του ΕΤΕΔΗΕ και 60% πληρωμή του ΦΑΠ 2010-11-12...
Για το ΦΑΠ 2013 να υποθέσω ότι είναι το ποσοστό θα είναι μικρότερο (εφόσον οι εκροή καταθέσεων το καλοκαίρι αυξήθηκε, και άρα αποδεδειγμένα δεν υπάρχει άλλη πηγή πληρωμής των φόρων). Ας πούμε 50%...
Άρα λεφτά; Δεν υπάρχουν...
Βλέπε: Poll Tax: Σαμαρά πρόσεχε...
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια