Στο Λεωνίδιο λειτούργησε και λειτουργεί ακόμη αλλά φθίνουσα, μια ιθαγενής τσακώνικη τέχνη κιλιμιών, πορτιερών, ταγαριών, διαδρόμων κ.ά.. Θα...
Στο Λεωνίδιο λειτούργησε και λειτουργεί ακόμη αλλά φθίνουσα, μια ιθαγενής τσακώνικη τέχνη κιλιμιών, πορτιερών, ταγαριών, διαδρόμων κ.ά.. Θαυμάζεται ιδιαιτέρως η λεπτότητα της τέχνης, η συμμετρία των σχεδίων, η αφάνταστη στερεότητα και η αρμονικότητα των χρωμάτων. Πρωτοπόρος της βιοτεχνίας αυτής ήταν η Πολυξένη Δούνια το γένος Λιόντα (1841-1911) , σύζυγος του Θεοδώρου Ιωάννου Δούνια (1822-1901), η οποία είχε μάθει την τέχνη στο Αϊδίνιο της Μ. Ασίας, ερχόμενη δε στο Λεωνίδιο την προήγαγε.
Στο εργοστάσιό της που είχε τέσσερις αργαλιούς, απασχολούσε περισσότερες από 20 εργάτριες.
Το 1890 στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας Πειραιώς στρωνόταν κιλίμι της Δούνια 60 οκάδων.
Το 1897 ιδρύθηκε και δεύτερο εργοστάσιο από την Μαριγώ Μερικάκη η οποία το διατήρησε μέχρι το 1924, προήγαγε την τέχνη επί το καλλιτεχνικώτερον δια της εισαγωγής νέων σχεδίων και χρωμάτων. Η Μερικάκη εβραβεύθη δια χρυσών και αργυρών μεταλλίων στις διεθνείς εκθέσεις Αθηνών, Λιέγης και Παρισσίων.Στην έκθεση των Αθηνών θαυμάστηκε και βραβεύτηκε κιλίμι της που παρίστανε σκηνή από την ναυμαχία του Τραφάλγκαρ (1805) την στιγμή που ο ναύαρχος Νέλσων πέφτει τραυματισμένος στις αγκάλες των αξιωματικών του. Στης Μερικάκενας ύφαινε και ο γυιός της μετέπειτα Δήμαρχος Λεωνιδίου-ιατρός Στυλιανός Σπυρ. Μερικάκης. Τις ανωτέρω ακολούθησαν αρκετοί και αρκετές που προσπάθησαν να διασώσουν και αναπτύξουν έτι περισσότερο την τσακώνικη αυτή βιοτεχνία. Το εντελώς ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Τσακώνικης υφαντικής είναι ότι κατασκευάζονται μονοκόμματοι τάπητες οιουδήποτε μεγέθους, οι οποίοι έχουν και στις δύο επιφάνειες την ίδια όψη. Για την ύφανση χρησιμοποιούνται όρθιοι αργαλειοί και δεν χρησιμοποιείται σαΐτα, αλλά υφαίνονται οι τάπητες δια των δακτύλων.Σήμερα τα ομορφότερα κιλίμια στρώνονται στις εκκλησίες, όταν πανηγυρίζουν.
Για την ιστορία ας αναφέρουμε τους Παύλο Παπαγεωργίου, Ελένη Πήλιουρα, Βγενιά Γκιουζέλη, ΄Αννα Τσουκάτου-Κωσταρίνη και τη μάνα της, Μεταξούλα Μανουσάκη-Σκουζέ, Μεταξία του Αγιού, Ελένη Αρκούδη, Αθηνά Σαράντη-Αραπάκου, Κούλα Χιώτη- Τουρλή,Θωμαή Γολεγού-Σουκαλού, Ευαγγελία Γεωργίτση, Αγγελική Αργύρη, τα κορίτσια του Γουβιώτη, τη Θωμαή Αρτίκη, τη μητέρα και την αδελφή του Γ.Χιώτη του φωτογράφου, τη Γούλα του Κανάκη (Μαριγώ Κ. Καλτσούνη), τη Ματίνα του Ρουσούνα (Κοντού), κ.α. Η Κοντολέου Αργυρούλα του Μιχάλη (γιαγιά του Παν. Ανδρούτσου-Κακαούζου), ήταν η πρώτη ανυφάντρια στον αργαλειό του πανιού,η Κούλα Παναγιώτη Χιώτη, η Θωμαή Φιλίππου Βλάμη το γένος Χιώτη-Τσόκρη, κ.α.
Στο Mon Repo-εξοχικό κέντρο δυτικά του Γυμναστηρίου- ύφαιναν η Σταματού Ανδρέα Καραχάλιου (θεία του παπά Στέλιου), η Μαρία Ιωάννου Τσίμπρου, η Ελένη Ανδρέα Καραχάλιου, η Αγγελική Ανδρέα Καραχάλιου, η Ματούλα Γούσγουλα.
Πανέμορφα και περιζήτητα είναι τα σχέδια Τσούχλου, Αμερικάνικο, Κληματαριά, Πλακάκι, Χεράκια, Βυζαντινό, Περαστό, Ακτίνες, Δίσκος, Πανσές (πορτιέρα).
Δεν υπάρχουν σχόλια