Έξαλλοι οι φορείς του Λεωνιδίου με νέο δημοσίευμα της "Κυνουρίας"!

Αυστηρή απάντηση απευθύνουν οι Φορείς του Λεωνιδίου προς την Εφημερίδα "ΚΥΝΟΥΡΙΑ" για το νέο δημοσίευμά της που σχετίζεται με το Π...

Αυστηρή απάντηση απευθύνουν οι Φορείς του Λεωνιδίου προς την Εφημερίδα "ΚΥΝΟΥΡΙΑ" για το νέο δημοσίευμά της που σχετίζεται με το Πασχαλινό Έθιμο των αεροστάτων στο Λεωνίδιο.

Συγκεκριμένα, η εφημερίδα "ΚΥΝΟΥΡΙΑ" στο φύλλο της με αριθμό 506 (Μάιος 2013), και στη στήλη "Εν πολλοίς..."(σελ.11) αναφέρει τα εξής:  

"...Τα αερόστατα κυριάρχησαν την Κυριακή της Ανάστασης σε όλη σχεδόν την Κυνουρία. Από το Καστρί και το Άστρος και το Κορακοβούνι και τον Άγιο Ανδρέα, τα Μέλανα, το Λεωνίδιο τα Πούλιθρα. Μόνο στον Τυρό δεν είδαμε αερόστατα από την ομάδα της διοργάνωσης των πασχαλινών εκδηλώσεων, διότι, λέει, φοβούνται τον ...αντίποδα του Δήμου. Μην ξύνετε τα νύχια σας για παρεξήγηση. Οι εποχές που «έσπαζαν μαγκούρες» στα πανηγύρια, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Το αερόστατο ανήκει στην Τσακώνικη παράδοση και τελευταία παρουσιάζεται και ως παγκυνουριακό έθιμο. Το Λεωνίδιο πια είναι πασίγνωστος τόπος για την ιδιαιτερότητα του Πάσχα. Αλλά κι ο Τυρός ακολουθεί κατά πόδα, αφού κάθε χρόνο κερδίζει τα εύσημα από ντόπιους κι επισκέπτες. Δεν είναι δα και κοντογείτονες για να κλέψει ο ένας τη δόξα του άλλου! Μεσολαβούν 20 χ.λ.μ. απόστασης..."

H απάντηση του Εμπορικού και Μορφωτικού Συλλόγου Λεωνιδίου έχει ως παρακάτω:

Απάντηση στην Εφημερίδα «ΚΥΝΟΥΡΙΑ»

Όσο και να επιμένετε και κάθε χρόνο να προκαλείτε με το δημιούργημα της φαντασίας σας ότι είναι «Πανκυνουριακό» το έθιμο των αεροστάτων θα σας διαψεύδει η ζωή και η πραγματικότητα.

Κάθε τόπος στην όμορφη πατρίδα μας έχει τα έθιμά του, τις παραδόσεις του και την ιστορία του. Οι κάτοικοι κάθε περιοχής αγαπούν τον τόπο τους και είναι θεμιτό και λογικό να προσπαθούν για το καλύτερο. Το να αντιγράψεις κάτι όμορφο που ζηλεύεις μπορεί να πετύχει μπορεί και όχι.

Το Πάσχα του Λεωνιδίου όμως ΔΕΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΤΑΙ ούτε είναι θίασος να περιοδεύει από το Καστρί έως το Πλατανάκι (γιατί τότε ο Πάρνωνας θα καιγόταν…). 

Αυτό που κάνει το Πάσχα στο Λεωνίδιο μοναδικό είναι το δέσιμο των αεροστάτων το βράδυ της Ανάστασης με την μαγεία των κοκκινόβραχων άρρηκτα δεμένων με την ύπαρξη και την εικόνα του Λεωνιδίου. Είναι η κατανυκτική ατμόσφαιρα και το άρωμα που αφήνουν τα νερατζάκια - φαναράκια κατά την περιφορά των Επιταφίων το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής (που και αυτό μαθαίνουμε κάποιοι γείτονες πολύ το ζήλεψαν και το αντιγράφουν). Είναι η αγάπη για τον τόπο μας και τα έθιμα μας μικρών και μεγάλων που μεταδίδουν από γενιά σε γενιά την τέχνη της κατασκευής των αεροστάτων. Είναι ένα βίωμα που δεν αγοράζεται ούτε δανείζεται από το ένα χωριό στο άλλο.

Αν κόπτεστε τόσο για τα χωριά της επαρχίας μας (δεν νομίζουμε πάντως ότι τους εκπροσωπείτε για να μην παρεξηγηθούμε με τους γείτονες μας) ας τους προτείνετε  κάτι άλλο π.χ. να ρίξουν ρουκέτες ή να ρίξουν κανάτια ή κάτι τέτοιο και να πρωτοτυπήσουν. Άλλωστε ο Βροντάδος της Χίου και η Κέρκυρα είναι μακριά. 

Για το τέλος να σας θυμίσουμε τι έγραφε ο Λαογράφος - Ιστορικός (και θείος της εκδότριας της Εφημερίδας «Κυνουρία») Θανάσης Κωστάκης.

Στα  «Χρονικά των Τσακώνων» και συγκεκριμένα στον τόμο Η΄ όπου δημοσιεύονται τα «Σύμμεικτα Τσακώνικα» του Θανάση Π. Κωστάκη, καταγόμενου από τα Πέρα Μέλανα, και στο δεύτερο κεφάλαιό του που έχει ως θέμα τα «Παιχνίδια» των Τσακώνων, αναφέρει επακριβώς (σελ.95):

"…Στο Λενίδι πάλι τα μεγάλα παιδιά, κάποτε και άντρες, διασκέδαζαν με τα αερόστατα -τα αρεόστατα, όπως τα λέγαν συνήθως. Αγόραζαν κόλλες λεπτές μεγάλες και κολλώντας τες μεταξύ τους, έφτιαχναν ένα μεγάλο σακί με μυτερό τον πάτο του. Στο άνοιγμά του περνούσαν ένα στεφάνι από καλάμι, για να μένει το στόμιο του ανοιχτό. Περνούσαν στο στεφάνι αυτό διαμπερώς ένα σύρμα, ώστε το στεφάνι να χωριστεί σε δύο ημικύκλια, έφερναν το αερόστατο πάνω από τη φωτιά, για να γεμίσει ζεστόν-ελαφρόν- αέρα, και από το σύρμα που αναφέραμε κρεμούσαν ένα μεγάλο πανί - την κολλημάρα - βουτηγμένη σε λάδι, αν δεν έβρισκαν πετρέλαιο. Άναβαν την κολλημάρα, ζεσταινόταν ο αέρας μέσα στον αναποδογυρισμένο σάκο, και το αερόστατο ανέβαινε σε αρκετό ύψος, 200-300 μ. κάποτε. Με τα αερόστατα συναγωνίζονταν τα παιδιά κάθε γειτονιάς, ποιας θα πάει ψηλότερα, και κάποτε δεν έλειπαν και οι φιλονικίες ανάμεσα στις ομάδες. Πολλά αερόστατα «αμολούσαν» - και «αμολάνε» συνήθως ακόμα - το Πάσχα. Οι διαστάσεις του αερόστατου μπορούσαν να φτάσουν τα 2x4 μ., συνήθως όμως ήταν μικρότερα. Κολλούσαν τις κόλλες μεταξύ τους με κόλλα από αλεύρι..."

Επιπλέον στην εφημερίδα σας η συνεργάτης σας Μαίρη Η. Σαρρή είχε δημοσιεύσει άρθρο εδώ για την μοναδικότητα του Πάσχα στο Λεωνίδιο με το πέταγμα των αεροστάτων και αρχειακή φωτογραφία του 1955.     

                                           ΕΜΠΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΛΕΩΝΙΔΙΟΥ

                                          ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΛΕΩΝΙΔΙΟΥ