Για το (έτοιμο να εκραγεί) εσωτερικό ιδιωτικό χρέος

Του Γιάννη Μπαμπαδήμα . Στο 100% του ΑΕΠ έχουν εκτιναχθεί τα μη εξυπηρετούμενα ιδιωτικά χρέη προς την Εφορία, τα ασφαλιστικά Ταμεία και τις ...

Του Γιάννη Μπαμπαδήμα.

Στο 100% του ΑΕΠ έχουν εκτιναχθεί τα μη εξυπηρετούμενα ιδιωτικά χρέη προς την Εφορία, τα ασφαλιστικά Ταμεία και τις Τράπεζες!!!

Το γεγονός ότι δεν υπάρχει σχεδόν κανένας άνεργος, εργαζόμενος και συνταξιούχος, εργάτης ή φτωχός βιοπαλαιστής, που να μην έχει κάνει ή που να μη ζητά κάποιον "διακανονισμό" με την εφορία, το ΙΚΑ, την τράπεζα κ.λ.π. είναι γνωστό. Η ίδια η κυβέρνηση "ενθαρρύνει" νομικά αυτούς τους διακανονισμούς, ευελπιστώντας στον πολιτικό καθησυχασμό των ανήμπορων και εξαθλιωμένων, αλλά και στη μείωση των ελλειμμάτων του κράτους, των ασφαλιστικών ταμείων και των τραπεζών.

Αυτό που ίσως δεν είναι γνωστό είναι πως τα υπό "διακανονισμό" ή καλύτερα, τα μη εξυπηρετούμενα αυτά χρέη ξεπερνούν πλέον την αξία των προϊόντων και υπηρεσιών, που παράγονται και παρέχονται στη χώρα μας σήμερα (Α.Ε.Π.)

Προσοχή! Δε μιλάμε για το συνολικό ιδιωτικό χρέος της χώρας. Αυτό έχει προ πολλού ξεπεράσει το ετήσιο ΑΕΠ. Μιλάμε για εκείνο το κομμάτι του συνολικού ιδιωτικού χρέους το οποίο δεν εξυπηρετείται πλέον, ούτε επίσης φαίνεται ότι μπορεί να εξυπηρετηθεί στο ορατό μέλλον.

 Έτσι, βρίσκεται προ των πυλών μια νέα κατάρρευση των βασικών πυλώνων άσκησης οικονομικής πολιτικής της ελληνικής κυβέρνησης. Αυτό σημαίνει ότι η τρέχουσα οικονομική κρίση σ' αυτή τη χώρα θα κλιμακωθεί σ' όλα τα επίπεδα το επόμενο διάστημα. Αιτία αυτή τη φορά δε θα είναι το "μη-βιώσιμο" δημόσιο χρέος, αλλά και το "μη-βιώσιμο" εσωτερικό ιδιωτικό χρέος.

Υπεύθυνοι για τη μη-βιωσιμότητα του εσωτερικού ιδιωτικού χρέους δεν είναι μόνο οι διεθνείς δανειστές, αλλά και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, που διοικούν το κράτος, τα ταμεία και τις τράπεζες. 

Τα ληξιπρόθεσμα χρέη, που δεν αποπληρώνονται με τους συμφωνημένους ρυθμούς, προς την εφορία, τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες, έχουν φτάσει αυτή τη στιγμή κοντά στο 100% του ΑΕΠ της χώρας (180-185 δις ευρώ), χωρίς σ' αυτό το το ποσοστό να συμπεριλαμβάνονται διάφορα άλλα ιδιωτικά φέσια (π.χ. Προς ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, μεταξύ παραγωγών - εμπόρων κ.λ.π.)

• στα 90 δις ευρώ ανέρχονται τα "κόκκινα" δάνεια των τραπεζών
• στα 60 δις ευρώ ανέρχονται τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς την εφορία
• στα 20 δις ευρώ οι ανείσπρακτες οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία

Αυτό σημαίνει πως η επίσημα καταγεγραμμένη αδυναμία του πληθυσμού  να πληρώσει τα χρέη του ξεπερνά τη δυνατότητά του να παράγει μέσα στα νέα πλαίσια που επιβάλουν τα Μνημόνια.

Η αδυναμία, όμως, του λαού να πληρώσει τα χρέη του, ήλθε σαν συνέπεια της πολιτικής που ασκήθηκε, προπαντός τα τελευταία τρία χρόνια, με στόχο τη μείωση του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού και, έτσι, τη δυνατότητα αποπληρωμής του δημόσιου χρέους.

Το έλλειμμα, πράγματι, μειώθηκε, αν και προσωρινά, αισθητά. Ωστόσο, αυτό έγινε δυνατό (από ελληνικής πλευράς) προπαντός λόγω της αιματηρής μείωσης των δημοσίων δαπανών. Αυτή τσάκισε το τζίρο από την εγχώρια κατανάλωση και όσες επιχειρήσεις ζουν λόγω αυτής. Μαζί, όμως, τσάκισε και τις θέσεις απασχόλησης, τους μισθούς και κατά συνέπεια, τα έσοδα των Κρατικών, Ασφαλιστικών και Τραπεζικών ταμείων.

Άλλο ένα χρέος που δεν μπορούμε να πληρώσουμε....

Η αβεβαιότητα που εξακολουθεί να υπάρχει στις διεθνείς αγορές σε σχέση με τη βιωσιμότητα των δημοσιονομικών – οικονομικών "επιτυχιών" της κυβέρνησης εντός της Ελλάδας (αλλά και γενικότερα για τον ευρωπαϊκό Νότο και την ευρωζώνη), κρατά ακόμα ψηλά το κόστος δανεισμού της χώρας, μαζί και το δημόσιο χρέος της. Γι αυτό και το ελληνικό δημόσιο χρέος εξακολουθεί να θεωρείται μη – βιώσιμο, ακόμα και αν η κυβέρνηση τηρήσει στο ακέραιο τις δεσμεύσεις της έναντι της Τρόικας.

Μ' άλλα λόγια, πάνω σ' ένα μη- βιώσιμο δημόσιο χρέος προς τους διεθνείς πιστωτές της χώρας, το οποίο καλείται να πληρώσει ο ελληνικός λαός διαμέσου του ελληνικού κράτους, έρχεται να προστεθεί το μη- βιώσιμο ιδιωτικό χρέος προς το ελληνικό κράτος, τα ταμεία και τις τράπεζες της Ελλάδας (πάντα για χάρη της... βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους!!!)

Από μία άποψη, το μη-βιώσιμο εσωτερικό ιδιωτικό χρέος αποτελεί την εσωτερίκευση του μη- βιώσιμου εξωτερικού δημόσιου χρέους, μιας και το πρώτο δημιουργήθηκε από την αδυναμία αποπληρωμής του δεύτερου.

..... και δεν θα μπορέσουμε ποτέ!!!

Ποιός θα πληρώσει αυτά τα χρέη όταν:

• στο τέλος του 2013 τα ποσοστά της ανεργίας, της ανασφάλιστης εργασίας και της (επίσημα καταγεγραμμένης) μερικής απασχόλησης θα αγγίξουν αθροιστικά το 70% του συνολικού εργατικού δυναμικού της χώρας, ενώ οι μισθοί θα πρέπει, επίσης, κατά την Τρόικα, να μειωθούν επιπλέον κατά 20% μέχρι το τέλος του 2014.
• η μείωση των μισθών και των ποσοστών σταθερής απασχόλησης εκτιμάται ότι θα ξεπεράσει το 50% (του προ-κρίσης επιπέδου) και θα παραμείνουν σ' αυτά τα χαμηλά επίπεδα από δω και πέρα...
• η ανάκτηση επίσης του εδάφους που χάθηκε στον τομέα των επενδύσεων σε πάγια κεφάλαια (π.χ. εξοπλισμό επιχειρήσεων), θα απαιτήσει αδιευκρίνιστα μεγάλο χρονικό διάστημα.
• δραματικές είναι επίσης, υπ' αυτές τις συνθήκες, οι προβλέψεις για τους ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, καθώς αυτοί δεν πρόκειται να ξεπεράσουν το 0-2% μέχρι το 2017.

Μ' αυτούς τους ρυθμούς, δεν είναι δυνατή καμία αποκατάσταση οποιασδήποτε "εύρυθμης" λειτουργίας του κράτους, των κοινωνικών οργανισμών και των Τραπεζών, όπως τουλάχιστον τη φαντάζονται οι Τροϊκανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους.

Αυτά προβλέπουν όλα τα ξένα και ελληνικά THINK TANKS.

Με δύο λόγια, ούτε το εξωτερικό δημόσιο χρέος, ούτε το εσωτερικό ιδιωτικό χρέος μπορεί να πληρωθεί!!!

Τσακίζονται οι μοχλοί άσκησης οικονομικής πολιτικής

Αν, όμως, είναι έτσι τα πράγματα, αν δηλαδή το καλύτερο που έχουμε να περιμένουμε είναι μια ισχνή οικονομική ανάκαμψη, με...γιγάντια ανεργία και γιγάντια μερική απασχόληση, τότε, βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα φάση κατάρρευσης των βασικών μοχλών άσκησης οικονομικής πολιτικής από την πλευρά του κράτους, των κοινωνικών οργανισμών (που προγραμματίζεται και προωθείται όλο και περισσότερο η πλήρης αυτονομία τους από το κράτος) και των τραπεζών.

Θα αχρηστευτούν, δηλαδή, εντελώς οι δυνατότητες του κράτους να κατευθύνει τις δυνάμεις της οικονομίας προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση (μέσω της φορολογίας και των δαπανών). Θα αχρηστευτούν, επίσης, οι δυνατότητες των κοινωνικών οργανισμών (ασφαλιστικά ταμεία, ΟΑΕΔ κλπ) να διασφαλίζουν τη δημόσια υγεία κλπ, αλλά και οι δυνατότητες των τραπεζών να χρηματοδοτούν μαζικά τις οικονομικές δραστηριότητες. 

Αυτό σημαίνει πως η οικονομική κρίση θα κλιμακωθεί.

Μάης 2013